Column: ‘Frustratie’ door Ds. Willemien Lammers

Met een zwaar gevoel in mijn maag las ik de krantenkoppen: “Kerk op Urk stopt met de corona-maatregelen…” Het stond in chocoladeletters op het internet. En ik dacht: “Nee, hè. Niet weer…” Want ik vind dat die paar kerken in Nederland die zich níet aan de regels houden, het verpesten voor de rest. En de goeden moeten onder de kwaden lijden. Dat is altijd zo, of je het nu hebt over relschoppende voetbalfans of frauderende mensen in de bijstand. Wij, de protestantse kerk in Wieringerwerf – Kreileroord, wij houden ons streng aan de regels. Net als verreweg de meeste Nederlandse kerken. Alleen online kerkdiensten, geen koffie, geen bijbelclub, geen kinderkerk. Vergaderen online. Hier in de polder zijn de cijfers te slecht. Het virus is overal. En zolang de horeca niet open mag, schenken wij ook geen koffie. Kwestie van solidariteit. Alleen voor een begrafenis gaan de kerkdeuren open. En dan nog heel beperkt.

Dus toen ik de krantenkoppen las, over die kerk in Urk, die wél de deuren open doet, toen moest ik even slikken. En toen ik het artikel gelezen had, slikte ik nog harder. Want die mannenbroeders in Urk doen, vind ik, domme dingen. Maar ze zéggen wel iets wat houdt snijdt. Ze doen de deuren weer open “vanwege de nood onder de mensen en in het belang van hun geestelijk welzijn”. En toen ik dat las, werd ik ineens gegrepen door verlangen. Een wild verlangen om het ook te doen. Ik zag het voor mijn ogen gebeuren. Alle deuren open, iedereen is welkom. We zingen samen. We organiseren, samen met de horeca, op een zonnige middag ook een maaltijd voor iedereen in de tuin bij de kerk. Iedereen begroet elkaar met vreugde, want we hebben elkaar zo lang niet gezien en we hebben elkaar gemist. Mensen omhelzen elkaar, kinderen rennen vrolijk rond. Er klinkt muziek. De vlaggen gaan uit. En ’s avonds, wanneer het donker wordt, hangen we lampions op en beginnen een vuurtje. Tijd voor diepgaande gesprekken en echte ontmoetingen. Ik heb zo’n vermoeden dat veel mensen dit verlangen wel met me delen. En ik denk dat heel veel mensen ook frustratie voelen, net als ik. Waarom gaat dat vaccineren niet sneller? Waarom duurt het zo lang met deze lockdown? Wanneer mogen we eindelijk weer?

Frustratie is, zo vertellen ze me, een diepgevoelde onvrede met een bepaalde situatie gekoppeld aan het onvermogen om er ook maar iets aan te veranderen. En frustratie maakt mensen diep ongelukkig. En het is een bron van ongezonde stress. Ja, van geestelijke nood kun je in Nederland zo langzamerhand wel spreken.

“De Sionkerk op Urk speelt Russische roulette door weer open te gaan voor alle leden”, zegt viroloog en OMT-lid Marion Koopmans tegen Omroep Flevoland. Ja, daar heb ik geen lid van het OMT voor nodig. Natuurlijk is het Russische roulette. En natuurlijk moeten we het niet doen. Diep zuchtend laat ik mijn droom los en richt me weer op de realiteit. We zullen nog maar even weer verstandig zijn. Er zit niet veel anders op. Maar wacht maar. Wacht maar tot er weer wél dingen mogen. Dan gaan we los!

Willemien Lammers